Bugüne dek TEK BAŞINIZA…

Sinemaya gitmemiş,

Güzel bir restoranda oturup keyifli bir yemek yememiş,

Görmediğiniz bir ülkeyi, şehri keşfetmek üzere seyahate çıkmamış,

Arabanıza atlayıp sevdiğiniz müzikler eşliğinde uzun yol yapmamış,

Sokaklarda, restoranlarda, dükkanlarda karşılaştığınız ve daha önce hiç tanımadığınız insanlar ile sohbet etmemiş, yeni dostluklar kurmamışsanız…

… hayata dair pek çok şey kaçırıyorsunuz demektir.

Elbette hepimiz sosyal varlıklarız. Şüphesiz birlikte vakit geçirdiğimizde kendimizi güvende ve iyi hissettiğimiz ailelerimiz, hayatımızı paylaştığımız arkadaşlarımız, sevdiklerimiz var. Onlar iyi ki de varlar ve hayatımızdalar… Ancak insanın iç dünyasını keşfetmesi ve özgürlük hissini tüm hücrelerinde hissetmesinin yollarından biri de: kendi kendine de keyif alabileceği kaliteli zamanlar yaratabilmesidir.

Bu fikir bazılarının hoşuna gitmemiş, kulağını tırmalamış, hatta ürkütmüş bile olabilir… Peki, ama neden?

Acaba;

Başkalarına bağımlı olarak hareket etmeyi mi tercih ediyoruz?

Kalabalık bir ortamda yalnız kaldığımızda kendimizi çıplak gibi mi hissediyoruz?

Herkes bize bakıyormuş gibi mi geliyor?

Ya da daha kötüsü;

Kendi kendimizle vakit geçirirken yüzleşmekten korktuğumuz duygu ve düşüncelerimiz mi var?

İç sesimiz ile baş başa kalmaktan çekiniyor muyuz?

Her şeyden önce size güzel bir haber: kimse sizin yalnız olmanız ile sandığınız şekilde ilgilenmiyor. Aksine bulunduğunuz ortamda yalnız olmadığınızı hissettirebilmek ve size eşlik edebilmek için çoğu zaman ekstra çaba bile sarf edebiliyorlar. Hiç ummadığınız bir anda keyifli sohbetler başlayabiliyor ve güzel dostluklar kurulabiliyor.

İkincisi ve daha da önemlisi; başkalarını ve hayatı sevebilmek, önce kendini sevebilmekten geçiyor. Kendini sevebilmek, kendini tanımaktan… Kendini daha iyi tanımak ise – özgürlüğü tatmaktan…

Kendi başınıza hiçbir şeyi yapmaktan çekinmeyin ve yapmak istediğiniz herhangi bir şeyi kimse size o anda eşlik edemiyor diye ertelemeyin.

Sınırlarınızı aşmanız ve hayatı doyasıya yaşamanız dileğiyle…

”Martıların çoğu, karınlarını doyurmak için gerekli olandan fazlasını ödemeye çabalamazlar. Uçuşun tek anlamı vardır onlar için: Yiyeceğe ulaşıp kıyıya dönmek. Onların amacı uçuş değil, karın doyurmaktır. Ama Martı Jonathan Livingston için önemli olan yemek değil, uçmaktı. O, her şeyin ötesinde uçmaya gönül vermişti.”

Richard Bach