Bundan 1,5 yıl kadar önceydi. Katılımcıların çoğunun üst düzey yöneticilerden oluştuğu bir eğitim esnasında damdan düşer gibi bu soru soruldu. Kalemi hiç bırakmadan 15 dakika boyunca aklımıza gelenleri yazmamız isteniyordu. Bu çalışmayı yaparken kalemi kaldırmak ve durmak yasaktı. Süre bitip de eğitmenimiz bize yazdıklarımızı baştan sona okutturduğunda bu kadar basit görünen bir soruya kendi adıma ne kadar komplike ve net olmayan cevaplar verdiğimi görünce şaşırdım. Hayatta herzaman bir hedefi olmuş, hep buna gore yaşamayı savunmuş ve idealleri uğruna her türlü riski almayı göze almış birisi için bu durum sağlam bir tokat yemekten farksızdı. Şimdi yaşadığın o anı tarif et deseler sanırım aldığım nefesi ve hayallerimi neyin üzerine kurduğum ile ilgili son derece garip bir boşluk hissi yaşadım derdim… Grubun geri kalanında da durum pek farklı değildi.

Birçoğumuz hayatımızın belli dönemlerinde bazı dönüm noktaları yaşamışızdır. O zamanlarda hayatınızı şöyle bir gözden geçirir ve kararlar almaya başlarsınız. İşte o gün benim için de bu önemli dönemlerden birinin başlangıcı oldu. Bu ağaçlıklı güzel ve keyif veren bir yol da olsa, engebeli ve çamurlu da olsa hayat amacımı er yada geç bulacaktım…

Bu anlamda son 1,5 yıl içerisinde farklı deneyimler edindim ve hayata bakış açım hızla değişti. Tıpkı bir sabah kalkıp sırt çantanı alarak havaalanına gitmek ve uçuş tahtasından daha once gitmediğin bir ülke seçip uygun kıyafetlerin yanında olmadan yola çıkmak gibi, yepyeni maceralarla dolu bir yola çıktım. Hayatıma pek çok yeni kavram girdi, farklı görüşte, inanışlarda ve vizyonlarda insanlarla tanıştım, değerlerin ve seçimlerin hayattaki önemini keşfettim, yenilendim, gezdim, öğrendim ve yaşadıklarımı sorguladım. Halen daha öğrenmeye ve sorgulamaya devam ediyorum. Öyle alıştımki buna, hiç bitmesin istiyorum.

Bu platformda yazarken bu yolu birçok kişi ile beraber yürüme hissi beni şimdiden inanılmaz heyecanlandırıyor. Daha da önemlisi bu paylaşımların bir yandan hayat amacıma da hizmet edeceğini biliyorum, tarifsiz güzel bir duygu…

Yıllar önce Babadağı’ndan parasüt ile atladığım gün çektiğim fotoğrafı sizlerle paylaşmak istedim. Gökyüzünden aşağıya süzülürken kulaklarımda sadece rüzgarın sesi vardı ve deklanşöre bastığım an orada olduğum için kendimi müthiş şanslı hissetmiştim. Amacım başta sadece cesaretimi toplayıp o atlayışı gerçekleştirmek iken ve atlama esnasında birçok sorun ile karşılaşmışken ben arşivimdeki en güzel fotoğraflarımdan birini çekmiştim. Keza o teknenin o yuvarlağı benim için çizdiğinin o zaman farkında değildim. Şimdi ise bunun bir tesadüf olmadığını da biliyorum.

Güçlü bir soruya cevap aramanın kendini tanımanın en güzel yollarından biri olduğuna inanan biri olarak bu kez soru cevaplama sırası sizde…

Hayatınızın amacını keşfetmek üzere sizi sizinle bırakıyorum… Kalemi kağıttan ayırmak yada durmak yok…

Aslı Sinanoğlu