An’ı yaşamak…

Bayram tatili nedeniyle birkaç günlük kaçamak yapmak için iki kafadar Fethiye’ye yola koyuluyoruz. Sabah gözümüzü Fethiye’de açar açmaz arabaya atlayıp Kaş’a gitme isteği doğuyor bir anda içimize. Ne zamandır planlamıştık da denk getirememiştik. Fazla sürmüyor daha açmadığımız bavulları arabaya atıp yollara düşmemiz, yanılmıyorsam yaklaşık 10 dk. civarı…

Yolda Patara sapağı çıkıyor karşımıza, tereddütsüz sapıyoruz. Hava kapalı ve puslu olmasına ragmen gökyüzü bize harika görüntüler veriyor. Boylu boyunca uzanan muhteşem sahil, yorucu bir sezonu geride bırakmanın haklı zaferini yaşıyor belli ki. Bizim orada olduğumuzun farkında. Karşılık vermek ve içimde saklamak istercesine çekiyorum her kareyi içime. Ve işte tam o sırada harika bir poz uzaktan göz kırpıyor. Deklanşöre bastığım an köpeğe sarılan küçük kız, sevildiğini anlayan kopek oluyorum. Başka ses yok, görüntü yok. Sadece biz varız.

Kaş’a vardığımızda gök gürültüsü ve sağnak yağmur ‘güneşlenmeyi bekliyordunuz ama hadi bakalım düştünüz mü elime’ der gibi karşılıyor bizi.  Kendimize korunaklı bir yer ediniyoruz hemen, şaraplar söyleniyor ve kitap elimizde açık havada öylece saatler geçiriyoruz. Birsen Tezer çalıyor fonda, o kadar da severimki. Bu denli sevdiğim ve sürekli dinlediğim şarkıların çalması ne güzel bir tesadüf. ‘Ama sen tesadüflere inanmıyorsunki, özellikle senin için çalıyor işte’ diyor iç sesim. Vakit nasıl geçiyor anlamıyorum. Güneş olmamasına içten içe seviniyorum, güzel bir gün.

Otele dönüş yolunda yürürken bardaktan boşalırcasına yağmur yağmaya başlıyor… Islanıyoruz…

Otele adımımızı atar atmaz sıcak bir kahve, birkaç kağıt ve kalem rica ediyorum. İçim içime sığmıyor, yazmalıyım.

İç dünyama yolculuk başlıyor. Plansız programsız başlayan günün bana sunduklarını tekrar tekrar yaşıyorum. Bu satırları yazarken yine sadece bugün ve yaşanan an’lar var. Ne geçmiş, ne gelecek.

Kaş kaçamağının dönüş yolunda bize adeta altın tepside sunulan manzarayı içime soluyorum. Arabayı ben değil, bir başkası kullanıyor sanki. Ana karakterde sadece günbatımı var, gözüm başka hiçbirşeyi görmüyor. Arabayı durduruyorum.

Akan bir hayat var… Sen ise ancak farkındalığını yüksek tutarak ve tüm duyularını harekete geçirerek an’ın gerçek bir parçası haline gelebiliyorsun. İşte o an aslında senin deklanşöre bastığın an.

An’ı yaşamanın ve an’da kalabilmenin önemini hiç düşündünüz mü?

Hayatın akışı ile bir olup an’ı yaşamak size ne ifade ediyor?

Geçmiş ve gelecekten kopmak için neye/nelere ihtiyacınız var?

Mevcut yaşantımıza bu bakış açısını adapte edebilmemiz mümkün mü?

Cevabınız ister evet, ister hayır olsun. Sizi bilinçli olarak an’ı yaşamaya ve an’da kalmaya davet ediyorum. İyi haber: bunun için tatile çıkmayı beklemeniz gerekmez. Bir arkadaşınız ile sohbet ederken bile deneyebilirsiniz bunu. ‘Ama bu da çok kolay oldu’ dediğinizi duyar gibiyim. Yanılıyorsunuz… o kadar da kolay değil kendimizi bireysel düşüncelerden sıyırıp an’da kalabilmek ve an’ı paylaşabilmek. Unutmayın, bir iş’te ancak ne kadar km. yaparsak, o kadar yol alabiliriz. Yeterki farkındalıkla deneyimleyelim…

An’ın tadına varmanız dileğiyle,

Aslı S.